Kort verhaal over de allesomvattendheid van rouw.
Gepubliceerd in het voorjaarsnummer (#120) van Zone 5300, tijdschrift over Strips, Cultuur en Curiosa. De prachtige illustraties bij het verhaal zijn van Marcel Ruijters.
Link naar Zone 5300
Link naar losse verkoop
Een kort verhaal over vooruitkijken en terugblikken. Over verandering en de eindeloze moeilijkheid van menselijke relaties – inclusief die met jezelf.
Het bordje stond vlakbij de vloedlijn. Het was een beetje scheefgezakt, alsof het achteloos was achtergelaten. De wind, het zout en de regen hadden geprobeerd het om te krijgen, aan te tasten, op te eten. Onderaan, waar fijn zand langs het hout schuurde, was de paal iets dunner, waren de nerven iets groter. Korrels verstopten zich in de kleinste gleufjes. Het bordje hing aan twee dikke spijkers, waarvan de bobbelige koppen bruinoranje uitsloegen. Strandlopertjes renden in de branding heen en weer: voor de golven uit, achter de golven aan en in de adempauze van het water pikten ze koortsachtig in het natte zand. Keer op keer strekte de zee zijn vingers uit naar de paal op het strand, maar het hout bleef droog. Achter het bordje liep de wereld door, tot de rand in de verte. De lucht was fris en scherp. Op de wind waaiden de kreten van meeuwen die iets verderop in de lucht hingen.
Voor popcultureel webmagazine PRO-TEST schreef ik over Guillermo del Toro’s nieuwste film The Shape of Water. Nu ben ik groot liefhebber van Del Toro’s films én heb ik een zwak voor monsters (zie ook deze TGIF die ik daar onlangs over schreef voor Schokkend Nieuws), dus mijn verwachtingen waren hoog. Ik was dan ook wat terughoudend om een recensie te schrijven.
Misschien was ik ongerust dat ik me niet bij de eerste viewing zou kunnen laten meeslepen en te veel afstand zou bewaren, omdat ik al aan het nadenken was wat ik wilde zeggen, wat alles betékende. Maar The Shape of Water zoog me vanaf de eerste scène naar binnen en ik kwam pas twee uur later weer boven.