Drie dagen Internationaal FIlmfestival Assen: nét op tijd mogen de zalen weer vol, met als eerste resultaat een glunderende programmeur
Tot voor kort werden festivals nog platgeslagen door corona. Voor het Internationaal Filmfestival Assen is – net als voor popfestival Grasnapolsky in Scheemda – de zon op tijd doorgebroken. Na een hectische voorbereiding vol twijfels en (on)mogelijkheden glundert filmprogrammeur Henriëtte Poelman nu van oor tot oor.
Wat een geweldige luxe, om, met nog ruim een half jaar te gaan tot de volgende editie van Internationaal Filmfestival Assen, een extra filmprogramma samen te stellen – en zo uitgebreid! Hoewel deze samenwerking met FORUM Groningen begon als bescheiden omlijsting van de prachtige documentaireserie Women Make Film: A New Road Movie Through Cinema (Mark Cousins, 2018), groeide het uit tot een programma met bijna een film per dag – elk gemaakt door een vrouwelijke regisseur.
De titels lopen ontzettend uiteen wat betreft thema, perspectieven, invloed en het decennium waarin ze zijn gemaakt, en bijna de helft wordt ingeleid door verschillende filmwetenschappers, -programmeurs en schrijvers. Tijdens de 42ste editie van IFA waren twee titels online te zien (Once Upon a Time in Venezuela en de première van The Sound of Maya Deren by Kinetophone), en de meeste andere films zag je tijdens eerdere edities in DNK. Maar in het Women Make Film-programma zitten ook films die nooit op IFA vertoond zijn.
Interview in het Dagblad van het Noorden over de veertigste editie van Internationaal Filmfestival Assen (Eric Nederkoorn, 25 februari 2020).
Het Internationaal Filmfestival Assen viert begin maart zijn veertigste verjaardag, met een rijk aanbod. Programmeur Henriëtte Poelman is dan ook ambitieus. Er mag best een dagje bij, vindt ze. Daarnaast zoekt ze meer samenwerking in Drenthe.
De veertigste editie. ‘Ja. Een van de oudste filmfestivals in het land. Mooi hè?’
Als filmliefhebber heb ik altijd veel films gekeken.
Als student filmwetenschap groeide het aantal films dat ik keek. Kwamen er vooral klassiekers bij, en ik leerde analyserender kijken.
Als filmjournalist werden dat nog meer films, bezocht ik persvoorstellingen en filmfestivals door het hele land. Ik leerde verwoorden waarom iets goed was (of niet), op welke manier het van belang was (of niet), hoe het raakte aan andere films of kunst (of niet).
Nu, als programmeur van Internationaal Filmfestival Assen, zie ik meer films dan ooit, vooral in een bepaalde periode van het jaar (nu dus, wat doe ik hier, ik had vanavond minstens twee films kunnen screenen). En vaak krijg ik de vraag: kun je nog wel normaal een film kijken? Is het nog wel leuk om films te kijken als je zoveel ziet?
Lees verder
@ Club Bavarois, 14 december 2019
2019 was mijn eerste editie als programmeur van dit geweldige, gezellige en inspirerende filmfestival, vol bijzondere ontmoetingen en verhalen. Zó blij met en trots op het programma, en op ons fantastische team! Sinds enkele maanden ben ik niet enkel programmeur, maar ook artistiek leider van IFA. In 2020 vieren we in onze thuisbioscoop DNK in Assen een jubileum: het Internationaal Filmfestival Assen | Vrouw & Film bestaat dan 40 jaar!
Noteer ’t alvast maar: de jubileumeditie van IFA is op 6, 7 en 8 maart 2020.
Na RESOLUTION (2012) en de romantische bodyhorror SPRING (2014) is het regisseursduo Justin Benson en Aaron Moorhead terug met THE ENDLESS (2017), dat zich in hetzelfde universum afspeelt. Hun wereld blijkt groter dan verwacht, en nog vreemder dan we dachten. Ik sprak het duo tijdens Imagine Filmfestival: ‘Er is nog een hoop te vertellen.’
Met Schokkend Nieuws-collega Marjan Westbroek bezocht ik de tentoonstelling The World of Tim Burton, in C-Mine in Genk (BE), een persconferentie met Tim Burton en een door hem ingeleide vertoning van The Wicker Man (Robin Hardy, 1973).
Deze zeer uitgebreide expo maakt weer duidelijk dat Tim Burton meer is dan alleen regisseur. Hij heeft een visie, een eigen wereld, bevolkt door outsiders en outcasts: de onbegrepenen. Voor even maakten we deel uit van die wereld, en begrepen we alles.
Naar aanleiding van een boek over wetenschappelijke waarheden binnen het science-fictiongenre, keek ik onlangs opnieuw TWELVE MONKEYS. Deze film uit 1995 is geregisseerd door Terry Gilliam, en één van de weinig volledig sluitende tijdreisfilms zonder enige paradoxen (die doorgaans vanwege de plot genegeerd worden). Zeker een idee om in de toekomst eens goed in te duiken.
Voor nu hieronder wat ik vond van Gilliam’s nieuwste film: THE MAN WHO KILLED DON QUIXOTE (2018). Als Terry Gilliam terug in de tijd kon gaan en de hele productie opnieuw kon doen, zou hij vást een aantal andere keuzes maken – en hopelijk de vele tegenslagen weten te omzeilen.
In THE MAN WHO KILLED DON QUIXOTE volgen we het kronkelige pad tussen werkelijkheid en verbeelding, waarop schoenmaker-edelman Don Quixote en zijn regisseur-schildknaap hun weg zoeken. Regisseur Terry Gilliam heeft er zichtbaar plezier in om het hen zo lastig mogelijk te maken, zelfs als ze uiteindelijk voornamelijk maar wat ronddwalen.
Afgelopen lente reisde ik in opdracht van Schokkend Nieuws naar Moskou: vijf dagen, drie interviews bij grote filmstudio’s (waarvan twee in het Russisch) en één geweldige rondleiding door het enorme Mosfilmconcern. De uren aan materiaal en de vele indrukken en foto’s resulteerden in een reisverslag en een uitgebreid interview.
REISVERSLAG | Rusland. Het land van filmslechteriken, kosmonauten en folklore. Van Sovjetcensuur, de Revolutie en blozende jongelingen die al zingend graanschoven opbinden. Maar het land kent ook een lange filmgeschiedenis en een turbulente filmindustrie. Henriëtte Poelman reisde naar drie filmstudio’s in Moskou, op zoek naar de vroegere én hedendaagse Russische genrefilm.
INTERVIEW | Andrej Apostolov, artistiek directeur van Gorky Film Studio en Karen Shakhnazarov, regisseur en directeur van Mosfilm, vertellen geanimeerd over de lange geschiedenis van hun studio’s, de Sovjettijd en de lastige kwestie binnen de Russische film: ‘de zoektocht naar ons eigen genre’. Maria Zatulovskaya, artistiek producent van het in 1994 door regisseur/producent Timur Bekmambetov opgerichte Bazelevs, doet mee via Skype.
Nieuwsgierig na deze intro’s? De volledige special is te lezen in het augustus/september nummer van Schokkend Nieuws (#133). Zie hier waar je deze nieuwste editie kunt kopen (of neem een abonnement)!
