Gilliam terugblik

Naar aanleiding van een boek over wetenschappelijke waarheden binnen het science-fictiongenre, keek ik onlangs opnieuw TWELVE MONKEYS. Deze film uit 1995 is geregisseerd door Terry Gilliam, en één van de weinig volledig sluitende tijdreisfilms zonder enige paradoxen (die doorgaans vanwege de plot genegeerd worden). Zeker een idee om in de toekomst eens goed in te duiken.

Voor nu hieronder wat ik vond van Gilliam’s nieuwste film: THE MAN WHO KILLED DON QUIXOTE (2018). Als Terry Gilliam terug in de tijd kon gaan en de hele productie opnieuw kon doen, zou hij vást een aantal andere keuzes maken – en hopelijk de vele tegenslagen weten te omzeilen.

In THE MAN WHO KILLED DON QUIXOTE volgen we het kronkelige pad tussen werkelijkheid en verbeelding, waarop schoenmaker-edelman Don Quixote en zijn regisseur-schildknaap hun weg zoeken. Regisseur Terry Gilliam heeft er zichtbaar plezier in om het hen zo lastig mogelijk te maken, zelfs als ze uiteindelijk voornamelijk maar wat ronddwalen.

Lees verder

Annihilation

Annihilation (Jeff VanderMeer, 2014) is het eerste deel van de Southern Reach-trilogie, over het mysterieuze Area X: een gebied dat zich steeds verder uitstrekt, waar nog nooit een expeditie uit is teruggekeerd. Het boek is hypnotiserend, zuigt je mee. Tegelijkertijd bevreemd het, door de beschrijvingen van totaal onwereldse situaties en wisselingen van ritme.

In maart bracht Paramount (buiten de VS enkel via Netflix) de film ANNIHILATION (Alex Garland, 2018) uit. Deels een verfilming, deels verscript tot iets nieuws. Hoewel het de gedachte en de sfeer van het boek in leven houdt, is de film rechtlijniger en minder hypnotiserend, al blijven vele vragen onbeantwoord.

Alex Garlands nieuwste film voert je mee naar een wereld waar mysteries en mutaties woekeren. ANNIHILATION transformeert van apocalyptische thriller tot kosmische filosofie, waarin het maar de vraag is of er überhaupt antwoorden zijn.

Lees verder

The Shape of Water

Voor popcultureel webmagazine PRO-TEST schreef ik over Guillermo del Toro’s nieuwste film The Shape of Water. Nu ben ik groot liefhebber van Del Toro’s films én heb ik een zwak voor monsters (zie ook deze TGIF die ik daar onlangs over schreef voor Schokkend Nieuws), dus mijn verwachtingen waren hoog. Ik was dan ook wat terughoudend om een recensie te schrijven.

Misschien was ik ongerust dat ik me niet bij de eerste viewing zou kunnen laten meeslepen en te veel afstand zou bewaren, omdat ik al aan het nadenken was wat ik wilde zeggen, wat alles betékende. Maar The Shape of Water zoog me vanaf de eerste scène naar binnen en ik kwam pas twee uur later weer boven.

Lees verder.