Voor Schokkend Nieuws interviewde Karina Meerman mij over mijn eerste filmherinneringen, mijn eerste filmcrush en vroeg me van welke films ik vroeger niet kon slapen.
Tag: herinneren
Dood punt
Een kort verhaal over vooruitkijken en terugblikken. Over verandering en de eindeloze moeilijkheid van menselijke relaties – inclusief die met jezelf.
Het bordje stond vlakbij de vloedlijn. Het was een beetje scheefgezakt, alsof het achteloos was achtergelaten. De wind, het zout en de regen hadden geprobeerd het om te krijgen, aan te tasten, op te eten. Onderaan, waar fijn zand langs het hout schuurde, was de paal iets dunner, waren de nerven iets groter. Korrels verstopten zich in de kleinste gleufjes. Het bordje hing aan twee dikke spijkers, waarvan de bobbelige koppen bruinoranje uitsloegen. Strandlopertjes renden in de branding heen en weer: voor de golven uit, achter de golven aan en in de adempauze van het water pikten ze koortsachtig in het natte zand. Keer op keer strekte de zee zijn vingers uit naar de paal op het strand, maar het hout bleef droog. Achter het bordje liep de wereld door, tot de rand in de verte. De lucht was fris en scherp. Op de wind waaiden de kreten van meeuwen die iets verderop in de lucht hingen.
Zouden
Scène geïnspireerd door de zin: ‘It was the best of times, it was the worst of times’
(De Tekstsmederij, 2017)
Een deur in het midden van het podium, met een klok.
Een MAN, in rolstoel, zijn arm verbonden, en een VROUW.
VROUW Je weet het zeker?
MAN Ja
Jij ook?
VROUW (korte pauze) Ja
Tot wanneer wou je precies terug gaan?
MAN Eh (lacht, duidt zichzelf aan in de rolstoel)
VROUW Ja. Nee, dat weet ik
MAN Die ochtend, zou ik zeggen
Ervóór
VROUW Ja. Maar
MAN Maar?
VROUW Als
MAN Als?
VROUW Ik dacht
zouden we ook naar een maand eerder terug kunnen?
Ervaar, vertel, herhaal
Door de onwerkelijk grote bomen leek het pad nog smaller. Het kronkelde voor ons uit, klom tegen een heuvel op en verdween tussen de stammen. We sjorden onze rugzakken om, klikten de vele gespen dicht en knoopten de veters van onze bergschoenen nog wat strakker. We keken om ons heen, keken elkaar aan en stapten met een glimlach de stilte van het bos in.
Essay over de frustratie van het niet écht kunnen delen van ervaringen en een ontmoeting met een zwarte beer.