Een kort verhaal over vooruitkijken en terugblikken. Over verandering en de eindeloze moeilijkheid van menselijke relaties – inclusief die met jezelf.
Het bordje stond vlakbij de vloedlijn. Het was een beetje scheefgezakt, alsof het achteloos was achtergelaten. De wind, het zout en de regen hadden geprobeerd het om te krijgen, aan te tasten, op te eten. Onderaan, waar fijn zand langs het hout schuurde, was de paal iets dunner, waren de nerven iets groter. Korrels verstopten zich in de kleinste gleufjes. Het bordje hing aan twee dikke spijkers, waarvan de bobbelige koppen bruinoranje uitsloegen. Strandlopertjes renden in de branding heen en weer: voor de golven uit, achter de golven aan en in de adempauze van het water pikten ze koortsachtig in het natte zand. Keer op keer strekte de zee zijn vingers uit naar de paal op het strand, maar het hout bleef droog. Achter het bordje liep de wereld door, tot de rand in de verte. De lucht was fris en scherp. Op de wind waaiden de kreten van meeuwen die iets verderop in de lucht hingen.