Met Schokkend Nieuws-collega Marjan Westbroek bezocht ik de tentoonstelling The World of Tim Burton, in C-Mine in Genk (BE), een persconferentie met Tim Burton en een door hem ingeleide vertoning van The Wicker Man (Robin Hardy, 1973).
Deze zeer uitgebreide expo maakt weer duidelijk dat Tim Burton meer is dan alleen regisseur. Hij heeft een visie, een eigen wereld, bevolkt door outsiders en outcasts: de onbegrepenen. Voor even maakten we deel uit van die wereld, en begrepen we alles.
Naar aanleiding van een boek over wetenschappelijke waarheden binnen het science-fictiongenre, keek ik onlangs opnieuw TWELVE MONKEYS. Deze film uit 1995 is geregisseerd door Terry Gilliam, en één van de weinig volledig sluitende tijdreisfilms zonder enige paradoxen (die doorgaans vanwege de plot genegeerd worden). Zeker een idee om in de toekomst eens goed in te duiken.
Voor nu hieronder wat ik vond van Gilliam’s nieuwste film: THE MAN WHO KILLED DON QUIXOTE (2018). Als Terry Gilliam terug in de tijd kon gaan en de hele productie opnieuw kon doen, zou hij vást een aantal andere keuzes maken – en hopelijk de vele tegenslagen weten te omzeilen.
In THE MAN WHO KILLED DON QUIXOTE volgen we het kronkelige pad tussen werkelijkheid en verbeelding, waarop schoenmaker-edelman Don Quixote en zijn regisseur-schildknaap hun weg zoeken. Regisseur Terry Gilliam heeft er zichtbaar plezier in om het hen zo lastig mogelijk te maken, zelfs als ze uiteindelijk voornamelijk maar wat ronddwalen.
Afgelopen lente reisde ik in opdracht van Schokkend Nieuws naar Moskou: vijf dagen, drie interviews bij grote filmstudio’s (waarvan twee in het Russisch) en één geweldige rondleiding door het enorme Mosfilmconcern. De uren aan materiaal en de vele indrukken en foto’s resulteerden in een reisverslag en een uitgebreid interview.
REISVERSLAG | Rusland. Het land van filmslechteriken, kosmonauten en folklore. Van Sovjetcensuur, de Revolutie en blozende jongelingen die al zingend graanschoven opbinden. Maar het land kent ook een lange filmgeschiedenis en een turbulente filmindustrie. Henriëtte Poelman reisde naar drie filmstudio’s in Moskou, op zoek naar de vroegere én hedendaagse Russische genrefilm.
INTERVIEW | Andrej Apostolov, artistiek directeur van Gorky Film Studio en Karen Shakhnazarov, regisseur en directeur van Mosfilm, vertellen geanimeerd over de lange geschiedenis van hun studio’s, de Sovjettijd en de lastige kwestie binnen de Russische film: ‘de zoektocht naar ons eigen genre’. Maria Zatulovskaya, artistiek producent van het in 1994 door regisseur/producent Timur Bekmambetov opgerichte Bazelevs, doet mee via Skype.
Nieuwsgierig na deze intro’s? De volledige special is te lezen in het augustus/september nummer van Schokkend Nieuws (#133). Zie hier waar je deze nieuwste editie kunt kopen (of neem een abonnement)!
Voor Schokkend Nieuws interviewde Karina Meerman mij over mijn eerste filmherinneringen, mijn eerste filmcrush en vroeg me van welke films ik vroeger niet kon slapen.
Een kort verhaal over vooruitkijken en terugblikken. Over verandering en de eindeloze moeilijkheid van menselijke relaties – inclusief die met jezelf.
Het bordje stond vlakbij de vloedlijn. Het was een beetje scheefgezakt, alsof het achteloos was achtergelaten. De wind, het zout en de regen hadden geprobeerd het om te krijgen, aan te tasten, op te eten. Onderaan, waar fijn zand langs het hout schuurde, was de paal iets dunner, waren de nerven iets groter. Korrels verstopten zich in de kleinste gleufjes. Het bordje hing aan twee dikke spijkers, waarvan de bobbelige koppen bruinoranje uitsloegen. Strandlopertjes renden in de branding heen en weer: voor de golven uit, achter de golven aan en in de adempauze van het water pikten ze koortsachtig in het natte zand. Keer op keer strekte de zee zijn vingers uit naar de paal op het strand, maar het hout bleef droog. Achter het bordje liep de wereld door, tot de rand in de verte. De lucht was fris en scherp. Op de wind waaiden de kreten van meeuwen die iets verderop in de lucht hingen.
Mei en juni – wat een fijne maanden, vol fijne en bijzondere projecten (die ook nog wel even doorlopen)!
Social Impact Day Noord 2018
Voor Buro Bries organiseer ik voor de tweede keer de Social Impact Day Noord, hét ondernemersevenement over maatschappelijke impact. Tot een jaar geleden wist ik nog maar bar weinig van het onderwerp – ik wist dat MVO (maatschappelijk verantwoord ondernemen) bestond maar had van ‘social impact’ nog nooit gehoord. Zoals keynote speaker Jan Rotmans tijdens de eerste editie in 2016 zei: “We leven niet in een tijdperk van verandering, maar in een verandering van tijdperk.”
Bries streeft ernaar dat ondernemen met maatschappelijke impact niet langer de uitzondering is, maar de norm; sociaal ondernemen als het nieuwe normaal. Een prachtig doel, van een ontzettend leuk bedrijf. Kijk vooral rond op de website: je vindt er de aftermovie(s), foto’s en de sprekers van voorgaande jaren. Binnenkort komt het nieuwe programma online en deze maand begint de kaartverkoop! Social Impact Day Noord 2018: woensdag 17 oktober in De Oosterpoort, Groningen.
Marx Attacks!
In opdracht van Schokkend Nieuws reisde ik naar Moskou, и это было абсолютно потрясающе! In de zomereditie (vanaf 1 augustus in de betere boekhandel!) verschijnt een uitgebreide special van mijn hand over Russische genrefilm, en een reportage van mijn reis naar en door Moskou. Voor wie STALKER (Andrei Tarkovsky, 1979) nog niet heeft gezien: doe dat alvast maar. En kijk dan ook NOCHNOY DOZOR, oftewel NIGHT WATCH (Timur Bekmambetov, 2004). Komen allebei nog terug.
Ik werd verliefd op het Gorky Park, aan de oever van de Moskourivier, met al haar fonteinen, beschutte plekjes, restaurantjes en kraampjes en een openluchtbioscoopje. Op verschillende plekken wordt ’s avonds gedanst door wie daar dan ook zin in heeft en de sfeer is heerlijk ontspannen. Alles stond in bloei en het hele park geurde naar seringen. Zeker een stad om naar terug te gaan, en als het even kan voor langere tijd.
De Alpen over
Met avonturier/arts-in-opleiding Irina Versteeg loop ik binnenkort van Noord-Italië naar Zuid-Zwitserland: 55 km in 4 dagen, met ruim 1800m hoogteverschil. De tocht is (slechts een klein) onderdeel van Irina’s Grote Trek – tussen half april en half augustus loopt ze van Rome naar Groningen (om de tocht die ze in 2013 in Athene was begonnen af te maken) en elke etappe van een aantal dagen loopt er iemand anders met haar mee. De reis naar Aosta zelf is al een avontuur, want de vallei blijkt een van de meest moeilijk te bereiken plekken te zijn (met het openbaar vervoer) in de wijde regio. Meer nieuws na afloop! En spierpijn.
Schrijfcursus #x
Tot slot: deze week rondde ik het tweede semester van dit jaar af aan de Schrijversvakschool. Vanaf januari volgde ik bij de immer enthousiaste Ronald Ohlsen een cursus proza. Na de zomervakantie het derde jaar toneel: mijn plan is er. Nu de uitwerking nog.
Annihilation (Jeff VanderMeer, 2014) is het eerste deel van de Southern Reach-trilogie, over het mysterieuze Area X: een gebied dat zich steeds verder uitstrekt, waar nog nooit een expeditie uit is teruggekeerd. Het boek is hypnotiserend, zuigt je mee. Tegelijkertijd bevreemd het, door de beschrijvingen van totaal onwereldse situaties en wisselingen van ritme.
In maart bracht Paramount (buiten de VS enkel via Netflix) de film ANNIHILATION (Alex Garland, 2018) uit. Deels een verfilming, deels verscript tot iets nieuws. Hoewel het de gedachte en de sfeer van het boek in leven houdt, is de film rechtlijniger en minder hypnotiserend, al blijven vele vragen onbeantwoord.
Alex Garlands nieuwste film voert je mee naar een wereld waar mysteries en mutaties woekeren. ANNIHILATION transformeert van apocalyptische thriller tot kosmische filosofie, waarin het maar de vraag is of er überhaupt antwoorden zijn.
De Week van het Korte Verhaal: 14 t/m 21 febr.
Derde editie van de ultrakorte 55woordenverhalen-schrijfwedstrijd.
Opdracht: schrijf een ultrakort verhaal in precies 55 woorden (incl. de titel).
700+ verhalen ingezonden; 55 geselecteerd.
Te publiceren in de 55woordenverhalen-bundel (begin april).
Waaronder dat van mij.
Wordt vervolgd.
Voor popcultureel webmagazine PRO-TEST schreef ik over Guillermo del Toro’s nieuwste film The Shape of Water. Nu ben ik groot liefhebber van Del Toro’s films én heb ik een zwak voor monsters (zie ook deze TGIF die ik daar onlangs over schreef voor Schokkend Nieuws), dus mijn verwachtingen waren hoog. Ik was dan ook wat terughoudend om een recensie te schrijven.
Misschien was ik ongerust dat ik me niet bij de eerste viewing zou kunnen laten meeslepen en te veel afstand zou bewaren, omdat ik al aan het nadenken was wat ik wilde zeggen, wat alles betékende. Maar The Shape of Water zoog me vanaf de eerste scène naar binnen en ik kwam pas twee uur later weer boven.
